ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ ଚଉତିଶା

ଭକ୍ତକବି ଦୀନକୃଷ୍ଣ ଦାସ

(କବିଙ୍କର ଏହା ଏକ ଅଭିନବ ଚଉତିଶା । ନାନା ପ୍ରକାର ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ ପ୍ରଦାନ କରି କବି ଏହା ରଚନା କରିଥିବାରୁ ଏହାର ନାମକରଣ ଏପରି କରାଯାଇଛି । ରାଧାଙ୍କ ପ୍ରତି କୃଷ୍ଣଙ୍କ ହୃଦୟରେ ଥିବା ଅନାବିଳ ପ୍ରେମଭାବ ଓ କୃଷ୍ଣଗତା ପ୍ରାଣ ରାଧାଙ୍କ ପ୍ରେମବେଦନା, ବିରହ ଏଥିରେ ସ୍ଥାନ ପାଇଛି । ରାଧାଙ୍କ ପ୍ରେମରେ ପାଗଳ କୃଷ୍ଣ । ବାରମ୍ବାର ତାଙ୍କୁ ଝୁରିଛନ୍ତି । ଦୂତୀକୁ କହିଛନ୍ତି ନିଜ ଅନ୍ତରର ରାଧାଙ୍କ ପ୍ରତି ଥିବା ପ୍ରେମ ଭାଷା । ରାଧାକୃଷ୍ଣଙ୍କ ପ୍ରେମ ଓ ମିଳନର ଚିତ୍ର ଚଉତିଶାଟିର ପ୍ରାଣ ।)

ଭାବାର୍ଥ- (୧-୫) ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣ ଦିନେ ଦୂତୀର ହାତ ଧରି ବିନୟ ସହକାରେ କହିଲେ- କେଉଁ କାରଣରୁ ମୋ ଉପରେ ଜୀବେଶ୍ୱରୀ ରାଧା ରାଗିଛି ? ମୋର କି ଦୋଷ ? କାରଣ ନ ଥାଇ ପ୍ରଭୁ ଦୋଷ କଲେ ସେଥିକୁ ଉପାୟ ନାହିଁ । କେବଳ ଏତିକି ମୂର୍ଖଟିଏ କବିତା ବୁଝିଲା ପରି ଏହା ହୋଇଛି ? କ୍ଷୀଣୋଦରୀ, ଖଞ୍ଜରୀଟ ନୟନୀ ସେ । ସ୍ନେହ କିନ୍ତୁ ବଜ୍ର ସମାନ । ଖଳ ଲୋକର ପ୍ରୀତି କପଟତାପୂର୍ଣ୍ଣ । ଘଡ଼ି ଘଡ଼ିକେ ତା’ ସୁଖ କଥା ମନେ ପକାଇଲେ ଭୟ ଲାଗୁଛି । ଏହାର କାରଣ ଖୋଜିଲେ ମୋତେ ବୁଦ୍ଧି ଦିଶୁନାହିଁ । ଗଜଗମନୀ ପ୍ରିୟା ମୋରିଠାରେ ଏମିତି ମାନ ଦିନଟିଏ ବି କରି ନ ଥିଲା । ଶୁଣୁଛି, ମୋ ନାଁ’ରେ ତାକୁ କିଏ କ’ଣ କହିଛି । ମୋ ପ୍ରିୟଭାଷୀକୁ ଏତକ ଗୁପ୍ତରେ କହିବୁ । ସ୍ନେହ ପର୍ବତର ସଖୀ ପ୍ରାୟ ନଦୀ ତୁ ।

ସବୁବେଳେ ସେ ମୋତେ କହୁଥାଏ । ‘ତୁମେ ମୋ ନୟନ ତାରା’ । ତା’ କଣ୍ଠରେ ମୋତିହାର, ଦେହରେ କର୍ପୂର ଚନ୍ଦନର ବାସନା । ଅଥବା ସେ ଘୃଣାକ୍ଷରରେ ମୋତେ କିଛି କହିଲା-। ମେଘ କୋଳରେ ବିଜୁଳି ସ୍ନେହ ଛାଇ ପ୍ରାୟ ସେ ମୋତେ ଦିଶୁଛି । ନବରସରେ ଯିଏ ରସିକ ନୁହେଁ, ସେ ନାଶ ଯାଇଥାଏ । ଯେମିତି ସବୁକାଳରେ ସୁଧାକରର ଆଦର ରହି ନ ଥାଏ । ମଧୁର ପାକରେ ପ୍ରସ୍ତୁତ ରସ ପିତା ହେଲାଭଳି, ନାଗରୀ ରତନ ଏପରି କାମ କଲା ।

ଭାବାର୍ଥ- (୬-୧୧) ରେ ଦୂତ, ଗଲାକାଲି ଚାରୁ ଚମ୍ପକବରନା ଏହି ବାଟରେ ଗଲା । ମୋତେ ଆଦୌ ଚାହିଁଲା ନାହିଁ । ମୋ ଅଙ୍ଗ ଅବଶ ହେଲା । ଯିଏ ଚକ୍ଷୁର ପଲକ ସହି ପାରୁନାହିଁ, ସେ ମୋତେ ଏମିତି ନିରାଶକଲା, ମୁଁ ଭାବି ପାରୁନାହିଁ । ଏହା ପୁଣି କହିବାକୁ ଛାର ଏ ଜୀବନ ରହିଛି। କ୍ଷଣେ ଦେଖି ଯାହା ଶୁଣି ନ ଥିଲା, ତା’ର ଗତି ଏବେ ଜଣାଉଛି । ଛାଇ ପରି ତା’ ପଛରେ ଲାଗିଛି ଅଥଚ ତା’ର ହୃଦୟରେ କ’ଣ ଅଛି ଜାଣି ହେଉନାହିଁ । ଛିଣ୍ଡା ଫୁଲ ପରି ସେ ରମଣୀମଣି ହେଲା । ଦୟାନିଧି ବୋଲି ତାକୁ ଭାବିଥିଲି ଓ ତା’ ଉପରେ ସେଥିପାଇଁ ଭରସା ଥିଲା । ଏବେ କିନ୍ତୁ ଏହିଠାରେ ଜାଣିଦେଲି, ଯାହାର ଯେମିତି ପ୍ରକୃତି ।

ଏଣେ ଜଳ ମଧ୍ୟରେ କୁମୁଦ, ତେଣେ ଆକାଶରେ ଚନ୍ଦ୍ର । ଏତେ ଦୂରରେ ଥାଇ ମଧ୍ୟ ପରସ୍ପରକୁ ଦେଖି ଖୁସି ହୁଅନ୍ତି । ସେମିତି ଜୀବ ପରମ ମଧ୍ୟରେ ଅଭେଦ ସଂପର୍କ । ଦୁହେଁ ଦୁହିଁଙ୍କୁ ନିକଟରେ ନ ଦେଖିଲେ ଖୁସି ହୋଇପାରନ୍ତି ନାହିଁ । ସେ ମୋତେ ହସି ଚାହିଁବା ଯାଏଁ, ଅଳ୍ପ ସମୟ ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ମୋ ମନ ନୟନ ତାକୁ ଭୁଲି ପାରୁନାହିଁ । ସେ ମୋ ପାଖରେ ଥିଲେ ମଧ୍ୟ ଭଣ୍ଡାର ପାଖରେ ଦରିଦ୍ରତା ଥିଲା ପରି ଅବସ୍ଥା ହୋଇଛି । ସେ ନୀରଜ ନୟନୀ ମୋ ଠାରୁ ଦୂରେଇ ରହୁଛି-। ସେ ଯେତେ ସୁଦୟା କଲେ ମଧ୍ୟ ଏ କଥା ମୋ ମନରୁ ଯିବ ନାହିଁ । ଅନେକ ଦିନ ବିତିଗଲେ ମଧ୍ୟ ପୂର୍ବ ସନ୍ତାପ କ’ଣ ନାଶ ଯାଏ କି ? କନ୍ଦର୍ପର ଭୟରେ ମୋ ଟାଣପଣ ଭାଙ୍ଗିଗଲା-। ସେ କିନ୍ତୁ ଟିକିଏ ମଧ୍ୟ ଟଳୁନାହିଁ। ଯେମିତି ମୃଗ ବାଘ ମୁଖରେ ପଡ଼ିଲେ ହୁଏ, ସେମିତି ଏବେ ଟଙ୍କଧର ରିପୁ ଅର୍ଥାତ୍ କନ୍ଦର୍ପ ଟୋପରେ ପଡ଼ି ମୃତ୍ୟୁ ଲାଭ କରିଛି ।

ଭାବାର୍ଥ- (୧୨-୧୫) ରେ ସଖୀ, ତା’ର ଠାକୁରାଣୀ ପଣ ଏହିସବୁ ଗୁଣରୁ ଜାଣିଲି । ଓଲଟି ତା’ ଦୋଷ କଥା ନ କହି ମୋ ଉପରେ ରାଗୁଛି । ଠାକୁର ହୋଇ ଠାବ କଲା କହିଲେ ସମସ୍ତେ ଏହାକୁ ସମ୍ମତି ଜଣାନ୍ତି, ଅପରପକ୍ଷରେ କେତେକ ଲୋକ ହାତରେ ରଙ୍ଗ ଥିଲେ ଭୁଲରେ ରୂପା ବୋଲି କହିଥା’ନ୍ତି । ପାନରାକୁ ଦେଖି ପାନପତ୍ର ଡରିଲା ପ୍ରାୟ ତା’ର ମୁଖ ମଣ୍ଡଳକୁ ଦେଖି ମନରେ ଭୟ ପାଉଛି । ଡରୁଡରୁ କନ୍ଦର୍ପ ଆସିବା ପୂର୍ବରୁ ଦଇବ ଦଣ୍ଡ ଦେଲା । ଡାଳିମ୍ବବୀଜ ଦନ୍ତୀ କ୍ଷୀଣକଟୀକୁ କହିବୁ, ଦେଖୁ ଦେଖୁ ଡକାୟତଙ୍କ ଭଳି ଅତି ନିଷ୍ଠୁର ହେବ ନାହିଁ ।

ସାପପେଡ଼ି ଖୋଲିଲେ ସାପ ଯେମିତି ଫଣା ଟେକେ, ସେମିତି ଏହାକୁ ଶୁଣିଲେ ଗୋପବଧୂମାନେ ଢଗ ମେଲିବେ । ଆଖିରେ ସେ ସର୍ବଦା କହୁଥିଲା ଦୁଇଟା ସିନା ଶରୀର; କିନ୍ତୁ ଜୀବ ଏକ । କୃପଣ ଲୋଭୀକୁ ଆଶା ଦେଖାଇବା ପରି ମୋତେ ଲୋଭ ଦେଖାଉଛି । ରେ ସଜନି, ତୋତେ ଆଉ ଅଧିକ କ’ଣ କହିବି ? ଦିନେ ଚନ୍ଦ୍ରରଜନୀରେ ମୋ କୋଳରେ ଶୋଇଥିଲା । ଦୁହେଁ ପୁଲକିତ ହୋଇଥିଲୁ । ଦଇବ ବଳରେ ଏବେ ସେ ସ୍ନେହ କ’ଣ ଏଡ଼େ ନିଊନ ଦିଶିଲା ? ତା’ର ସ୍ନେହଶ୍ରଦ୍ଧା ଯେମିତି ନିଷ୍ଠୁର ହୋଇଗଲା ।

ଭାବାର୍ଥ- (୧୬-୨୧) ରେ ଦୂତି, ତ୍ରିପୁରସୁନ୍ଦରୀ ସେ, ହୃଦୟପଦକ ମୋର । ତା’ ବିନା ମୁଁ ତପସିଦ୍ଧ ଯୋଗୀ ପରି ସଂସାର ବିଷୟକୁ ତ୍ୟାଗ କରିଦେଲି । ମୋତେ ସେ ଅଙ୍ଗହାର କରିବାରୁ ଦୂରେଇ ଦେଇଛି । ତୁ ତା’ର ମନକୁ ବୁଝାଇ କହ, ସେ ମୋତେ ହାର ପ୍ରାୟ କରିବ । ଧୀର ଗମନୀ ସେ । ମୋ ପ୍ରତି ବିମନ ହୋଇଛି । ତେଣୁ ମୋ ମନ ଥୟ ଧରୁନାହିଁ । ମେଘ କୋଳରେ ବିଜୁଳି, ପଦ୍ମପତ୍ରରେ ଜଳ ସ୍ଥିର ରହିଲା ପରି ସେ ହେଉଛି । ତା’ରି ପାଇଁ ମୋର ଏପରି ଦଶା ହେଲା । ତାକୁ କହିବ, ଏବେଠୁଁ ମୋର ମରଣ ଯୋଗ ଆସିଗଲାଣି । ଗଜଗମନୀ ଯୋଗୁଁ ସର୍ବଦା ମୁଁ ଦହି ହେଉଛି । ଦାରୁଣ ଅବିବେକ ଭିକ୍ଷୁକ ହୋଇ ଦୁଆରକୁ ଆସୁଛି । ଦେବତାଙ୍କୁ ଦୂରରୁ ଦେଖିଲେ ତାଙ୍କୁ ନ ଦେଖାଇ ମଣିଷକୁ ଦେଖାଉଛି । ଦେବଗଣଙ୍କୁ ଚିତ୍ର ପ୍ରତିମା ନିତି କରୁଛି ।

ସଂସାରରେ ଆମ ଦୁହିଁଙ୍କୁ ବିଧାତା ମାଛ-ଜଳ କରିଛି । ତା’ ବିନା ଏ ଜୀବନ ଖାଲି ଖାଲି ଲାଗୁଛୁ । ଶରୀର ସିନା ଧରିଛି, ମନ ଭାଙ୍ଗିଯାଇଛି । କାମାନଳରେ ମୁଁ ଧ୍ୱଂସ ପାଇବାରେ ଲାଗିଛି, ମୋ ଦୁଃଖ କିନ୍ତୁ ପ୍ରାଣମଣି ବୁଝୁନାହିଁ । ଏହା ସତ୍ୟ ଯେ, ଏହିଭଳି ବ୍ୟାଧିଦୁଃଖ ବଡ଼ ଯନ୍ତ୍ରଣା, ବୈଦ୍ୟଠାରୁ ଏହା କେବେ ଶୁଣି ନାହିଁ । ନାଗରୀରତ୍ନ ଅନ୍ତଃନୃତ୍ୟକାରିଣୀ ପ୍ରାୟ ହୋଇ ମୋ ନୟନ-ମନକୁ ଦର୍ଶନ ସୁଖ ନ ଦେଇ ଉତ୍ସାହିତ କରିଛି । ନୂତନ ମେଘକୁ ଚାତକପକ୍ଷୀ ଚାହିଁ ରହିଲା ଭଳି ମୁଁ ତାକୁ ଚାହିଁ ବସିଛି । ସିଏ ଯଦି ମୋତେ ନିରାଶ କରିବ ତେବେ ମୋ ମରଣ ନିଶ୍ଚିତ। ମୋର ପ୍ରାଣପ୍ରିୟା ଦୟାର ସାଗର ହୋଇ ମୋ ପ୍ରତି ଏମିତି ଖରାପ ଆଚରଣ କରୁଛି । କନ୍ଦର୍ପର ଦୁଃଖକୁ ଅଗ୍ନିରେ ପକାଇ ମୋ ଠାରୁ ଅଲଗା ହେଲା । ଗଙ୍ଗଶିଉଳି ଫୁଟି ଝଡ଼ି ପଡ଼ିଲା ପରି ମୋ ପ୍ରାଣବାନ୍ଧବୀ ମୋତେ ରକ୍ଷା ନ କଲେ ନିଶ୍ଚୟ ଏ ଜୀବନ ଚାଲିଯିବ ।

ଭାବାର୍ଥ- (୨୨-୨୬) ପଦ୍ମନେତ୍ରୀକୁ ପାଇବା ପାଇଁ ଅନେକ କାଳରୁ ଫନ୍ଦା କରିଛି । ଫଳ ଥାଉଁଣୁ ଗଛର ମୂଳ କଟିଯାଉଛି, ଫୁଲ ଶର ବିନ୍ଧୁଛି । କାହାକୁ ଏ ବେଦନା ଖୋଲି କହିବି ? କିଏ ବା ମୋ ଦୁଃଖ ଶୁଣିବ ? ଫୁଲବାହାରେ ଭ୍ରମର (ଶିଳୀମୁଖ) କ’ଣ ଆନନ୍ଦ (ଫୁରୁଣା) ପାଇପାରେ ? ଚନ୍ଦ୍ରବଦନୀ (ବିଧୁବଦନୀ) ବିନା ମୂର୍ଖ ନାଗର ପଣ୍ଡିତ ପ୍ରାୟ ବୁଲିଲେ ଦିନ ସରେ ନାହିଁ । ଯେବେ ରସବତୀ ବିକି ଦେଲା ଦାସ ଠାରେ କୋପ କଲା, ତେବେ ମୋର ଆଉ କି ଗତି ଅଛି ? ଏବେ ତୁ ହିଁ ମୋର ଭରସା । ତାକୁ ମୋ ଦୁଃଖ କହିବୁ । ଭାଗ୍ୟରେ ଥିଲେ ଏ ତାପରୁ ମନମୋହିନୀ ଉଦ୍ଧାର କରିବ । ମୋ କଥା ସତରେ ପ୍ରିୟା ମନକୁ ନେବ ? ଭାବିନଧିଠାରେ କର ପ୍ରାୟ ହୋଇ କଠିନ ଦ୍ରବ୍ୟ ଅଛି । ପ୍ରିୟାର ଭାବ ଅମୃତ କ୍ଷୀର ସମାନ; ମାତ୍ର ଏବେ ମୋତେ ଭିନ୍ନାଭିନ୍ନ କରୁଛି । ମେଘ, ଚନ୍ଦ୍ର ବିନା ଚକୋର ଚକୋରୀର ଗତି ଯେମିତି ହୋଇଥାଏ, ମହୀମଣ୍ଡନ ପ୍ରିୟା ସହିତ ମୋର ମଧୁକର (ଭ୍ରମର) ଓ ମଧୁର ପରି ସମ୍ପର୍କ ସେମିତି ହୋଇଛି । ପ୍ରିୟାର ଅନ୍ତର, ତା’ର ହୃଦୟରେ ଅନୁରାଗ ଶାଳିକାଫୁଲ ପ୍ରାୟ । ଜାଣୁ ଜାଣୁ ସେ ଏବେ ସ୍ଫଟିକ ସଙ୍ଗରେ ମିଳିଗଲା-।

ଭାବାର୍ଥ- (୨୭-୩୦) ରେ ଦୂତି, ସୁଖ-ଦୁଃଖକୁ ନେଇ ସୁଲଭ-ଦୁର୍ଲଭ ପ୍ରାୟ ହୋଇଥାଏ । ଆନନ୍ଦ ମନରେ ସେବତୀକୁ ଧରିଲେ ତାହା ଦୁର୍ଲଭ ନା ଆନନ୍ଦ ବର୍ଦ୍ଧକ। ବିଷାଦ ମନରେ ଧରିଲେ ତାହା ସୁଲଭ ହୋଇ ନ ଥାଏ ବା ଦୁଃଖର କାରଣ ହୋଇଥାଏ । ସେ ରମଣୀମଣି ସେହିପରି ହୃଦୟରେ ସରାଗ ରଖି ବାହାରେ ରାଗ କରୁଛି । ରଙ୍କ ରତ୍ନ ପାଇଲା ପ୍ରାୟ ହେବାରୁ ତା’ ମୁଖକୁ ଭାଷା ଆସୁନାହିଁ । ସେ ମୋ ପାଇଁ ଚକୋରଚକୋରୀ ରାତିରେ ଯେଉଁ ଦଶା ଭୋଗୁଛନ୍ତି, ସେମିତି କରିଛି । ନେତ୍ର ପଲକ ନ ପଡ଼ିଲା ଭଳି ତା’ର ମୋର ଲେଶେମାତ୍ର ଅନ୍ତର ନ ଥିଲା । ଲୋକନାଥଙ୍କ ଦୟାରୁ ଏହା ଶେଷ ହେଲା । ଏ ବିଷାଦକୁ ସତେ କ’ଣ ଖଣ୍ଡନ କରିବେ । ମୁଁ ଯଦି ତାକୁ ପାଇବି, ତେବେ ଗଣେଶଙ୍କୁ ଲକ୍ଷେ ଲଡ଼ୁ ଦେବି । ବାୟା ପ୍ରାୟ ହୋଇଥିଲେ ଯେମିତି ଆଖିକୁ ପ୍ରତିଛନ୍ଦରୁ ବର୍ଣ୍ଣ ଦିଶୁଥାଏ; ସେମିତି ଚନ୍ଦ୍ରବଦନୀ ଅନ୍ତରରେ ଥାଇ ଆଖିରେ ନାଚୁଛି । ବହୁତ ସୁଖରେ ଥାଇ ଇନ୍ଦ୍ରପଦବୀ ସ୍ୱପ୍ନରେ ପାଇଲା ପ୍ରାୟ ସେ ବାଞ୍ଛାଧନ ସେଠାକୁ ଆସୁନାହିଁ। ହୃଦୟ କ୍ଷୟ ହୋଇଯାଉଛି ।

ଚନ୍ଦ୍ରମୁଖୀ ମହିମାରୁ ଏହିଠାରେ ହିଁ ସବୁ ଅନୁଭବ ଆରମ୍ଭ ହେଲା । ମୁଁ ଭାବୁଛି, ଶୁଭଦାୟିନୀ ପ୍ରିୟା ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହୋଇ ମୋତେ ପାଖକୁ ନେବ ଓ ଦାସ କରିବ । ସର୍ପକୁ କ୍ଷୀର ଦେଲା ଭଳି ସେ କନ୍ଦର୍ପକୁ ଜୟ କରାଇଛି । କାଚକୁ ଶଙ୍ଖାରି କରତରେ କାଟିଲା ପ୍ରାୟ ସରୁ ହୋଇ ଦୁଇ ଆଡ଼କୁ କାଟୁଛି ।

ଭାବାର୍ଥ- (୩୧-୩୪) ଯମ ପାଖରେ ଦୟାଳୁ ପଣ କୁଆଡ଼ୁ ଆସିବ ? ତା’ ପାଖରେ ବିନୟ ଭାବର ମୂଲ୍ୟ ନାହିଁ । ଲୁହା, ପାଷାଣ ପରି ତା’ ହୃଦୟ । ସବୁ କଥା ତୋତେ କେତେ କହିବି-? ତୁ ତ ସବୁ ଜାଣୁ । ସଭାସଦ ପ୍ରାୟ ଉଚିତ କଥା କହି, ମୋ ଦୋଷକୁ କ୍ଷମା କରାଇବୁ । ରେ ସଜନି, ତୋତେ ବାଟରେ ଦେଖିଲେ ଫୁଲପରି କୋମଳ ହୋଇଯିବ । ସ୍ନେହ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଅନ୍ତରରେ ତୋ ସହିତ କଥା ହେବ । ସବୁ କଥାକୁ ପଛରେ ପକାଇ ମୋର ସବୁ ସନ୍ଦେଶ ତାକୁ ଜଣାଇବୁ । ସାଧୁଙ୍କର ଉପଦେଶ ପାଇଲା ପରେ ସୁଜନ ସନ୍ତୋଷ ଲାଭ କଲା ପରି ସେ ହେବ ।

ହରିଣନୟନୀ (ପୟପେଟୀ) ପଇଡ଼ପ୍ରାୟ ବାହାରକୁ କର୍କଶ ସିନା ହୃଦୟଟା ସୁମଧୁର ଘନରସରେ ପରିପୂର୍ଣ୍ଣ । ତୋ ସଙ୍ଗରେ ମୋ ମନକୁ ନେଇ ହଂସଗାମିନୀ ପାଖକୁ ଯିବୁ । ମୁଁ ଏବେ ହୃଦୟଶୂନ୍ୟ ହୋଇ ରହିଛି । ତୁ ସେଠାକୁ ଯାଇ ଫେରିଆସିବା ଯାଏଁ, ମୁଁ ଏହି କୁଞ୍ଜରେ ଅପେକ୍ଷା କରି ରହିଲି । କୃଷ୍ଣଙ୍କଠାରୁ ଏହା ଶୁଣି କ୍ଷୋଭଶୂନ୍ୟ ପକ୍ଷୀ ପ୍ରାୟେ ଦୂତୀ ସ୍ୱଚ୍ଛନ୍ଦ ହୋଇ ରାଧାଙ୍କ ପାଖକୁ ଶୀଘ୍ର ଚଳିଗଲା । କବି ଦୀନକୃଷ୍ଣ ଆନନ୍ଦ ମନରେ ଏହି ଗୀତ କଲେ ।